Anna Bartosiewicz

Szczególną wartość dla Korbańskiego ma figura człowieka. Malowane przez niego portrety przedstawiają skomplikowane relacje międzyludzkie. Poszczególne postaci obwiedzione są wyraźną, bardzo silnie oddziałującą kreską. Liczne sceny walki komponują się z wielobarwnym, pełnym ekspresji wypełnieniem. Ciała poszczególnych postaci często tworzą magiczny krąg. Bohaterowie tych niepokojących wizji tworzą również symbiotyczne związki z przedmiotami takimi jak dom, szałas. Istoty o nieproporcjonalnych kształtach, wygięte w łuk, zrastają się z przedmiotami o znaczeniu symbolizującym. Znamienne dla Korbańskiego jest fragmentaryczne obrazowanie ludzkiego ciała oraz urywkowość widzenia. Kluczowe dla ekspozycji elementy, takie jak głowa i tułów, przeważnie zostają od siebie odseparowane. Zgodnie z mitologią babilońską z rozczłonkowanego ciała bogini chaosu, Tiamat, powstał wszechświat. W niektórych religiach wydarzenie to zostaje przywołane wraz z nadejściem nowego roku. Na swoich obrazach Korbański zdaje się odgrywać na nowo ten kosmogoniczny proces. Powtórzenie, repetycja są dla niego niezwykle ważne. Nie bez powodu autor przywiązuje tak dużą wagę do cyklów malarskich. Odwołuje się do periodyczności natury, którą zaklina w formę malarskich ciągów.

Fragment tekstu wprowadzającego Anny Bartosiewicz z katalogu wystawy [1].

Jakub Dąbrowski

Panta rei. Wszechogarniająca zmienność świata jest tym, co niepokoi ludzkość od zarania jej dziejów. Nieustanny ruch uniwersum i skłonność naszego umysłu do definiowania - odwieczne ludzkie pragnienie pewności, toczą heroiczną walkę frapując wielu myślicieli, ale także artystów. Do tych ostatnich niewątpliwie należy Mariusz Korbański, który nie tylko dostrzega tę walkę, ale sam swoją sztuką aktywnie w niej uczestniczy.

Dominującym, jeśli nie jedynym, motywem twórczości Korbańskiego jest człowiek – antropocentryczną problematykę artysta przepracowuje równolegle na dwóch płaszczyznach: malarskiej i tej, którą nazwałbym duchową, metafizyczną. Oczywiście, rozdzielenie to ma charakter akademicki, w istocie, rozpatrywanie w obrazach Korbańskiego formy przedstawienia w oderwaniu od warstwy treściowej jest zupełnie pozbawione sensu. Nie sposób oddzielić swobodnej, ale i precyzyjnej pracy pędzla, szerokiej palety kolorystycznej, częstego sięgania po jaskrawe barwy i skomplikowane, niemal abstrakcyjne układy kompozycyjne od ogólnego wrażenia niepokoju, które dotyka widza. Na obrazach Korbańskiego ludzie często emanują ekspresywną niestałością, a to rozbicie figur pogłębiane jest nieokreślonością wewnątrzobrazowej przestrzeni.

Fragment tekstu wprowadzającego Jakuba Dąbrowskiego z katalogu wystawy [2].

Janusz Marciniak

Dla Korbańskiego kolor to element myślenia symbolicznego i jednocześnie przedmiot poznania zmysłowego. Świetnie godzi tę, być może, najstarszą "sprzeczność" w sztuce: myślenie symboliczne i poznanie zmysłowe. Malarstwo służy mu do penetracji świata, którym jest człowiek. Człowiek oglądany jakby od środka , jak pejzaż, człowiek promieniujący na swoje otoczenie i jednocześnie nieustannie otwierający się przed tym co mistyczne i poruszające uczuciowo w naturze.

Fragment tekstu wprowadzającego Janusza Marciniaka z katalogu wystawy [6].

Mariusz Korbański

Rozmowy pomiędzy Pytającym a Wątpiącym

Pytający: Zacznijmy od tego, dlaczego „Wątpiący”?

Wątpiący: Wątpiący umysł obserwuje wszystko bez wyboru. Najważniejsze staje się wówczas widzenie, bez zanieczyszczeń, bez zniekształceń. Wtedy jest szansa widzenia wszystkiego, z każdej strony, wnikliwie. I to nie tylko wtedy, kiedy poszukujesz, kiedy masz jakiś problem, ale również wtedy, kiedy ktoś Ciebie komplementuje, lub daje poczucie bezpieczeństwa. Takie widzenie, taka świadomość to początek „obrazu”.

Pytający: Zaczęło się wszystko od cyklu „Przemiany”.

Wątpiący: Tak, kiedy przyglądam się sobie i światu, widzę ciągłe zmiany, nietrwałość, wszystko ulega przemianie. A my czynimy wszystko, aby od tego uciec. Jedyne, co pozostaje, co można obserwować, aktualnie z chwili na chwilę, to przemiana. I to jest piękne.

Pytający: A skąd ostatnio u Pana tak wiele cykli, wątków, nawet tytułów, to pewien nadmiar?

Wątpiący: Wydaje mi się, że ma to związek z widzeniem. Rzeczywiście, wcześniej tego nie robiłem. Staram się coraz bardziej precyzyjniej definiować to, co odkrywam w sobie i szukać najodpowiedniejszej formy wyrazu. I tak na przykład obraz „Triumfalny łuk miłości” z cyklu „Egzotyki’, to rzecz o witalności natury, a nawet szerzej, o kosmicznym wymiarze cielesności i duchowości przeciwieństw. Kobieta i mężczyzna triumfujący w miłosnym uścisku. Stający się jednością. Eksponujący zarazem swoją odrębność, niczym podpory wieńczące uczucie. To najbardziej archaiczna architektura, świątynia miłości, z ducha megalitycznych budowli.

Pytający: „Mistrz i uczeń”, to obraz o tym, że nie możesz zależeć od kogokolwiek i czegokolwiek. Jesteś dla siebie mistrzem i uczniem, wolny od opinii i wpływów. Bądź oparciem dla siebie, czyż nie o tym jest ten obraz?

Wątpiący: Dokładnie. Oczywiście plastycznie pokazany jest motyw schodów, wyrażający samodoskonalenie, choć bardziej sens uczenia się, z czujnością w każdej chwili, bez końca.

Pytający: No właśnie „Linia życia – chwile wieczności”, to o czasie, pustce i pełni życia, które jest zawsze w teraz.

Wątpiący: Opowiem o czasie na podstawie masek z papieru, które ostatnio formuję. To będzie dobre porównanie. Nietknięta czysta kartka papieru, to czas teraźniejszy. Papier jest tylko nacinany i formowany na zewnątrz i do wewnątrz, jak czas przyszły i przeszły. To co tu i teraz, to pustka „czysta kartka”, potencjał, zawsze czujna, gotowa na każdy dotyk, zmianę. Jest pusta i pełna jednocześnie, przybiera nieskończoną ilość form.

Pytający: Ostatnie obrazy są coraz bardziej oczyszczone, proste. Szuka Pan własnego języka opowieści. Nie martwi się Pan, że być trudny niezrozumiały?

Wątpiący: Akurat, to jedno z najmniejszych zmartwień. Staram się najlepiej jak potrafię wyrazić to co czuje i widzę.

Pytający: A od kiedy zainteresował się Pan kulturami archaicznymi, sztuką ludową?

Wątpiący: Chyba od zawsze pociągały mnie szczerość, prostota i siła wyrazu w sztuce prymitywnej. Prawda i piękno nawet w pozornie grubo ciosanych figurkach i maskach z Afryki, Oceanii, czy sztuce ludowej Podhala z kryształowym cięciem w drewnie z lat 20 ubiegłego wieku.

Pytający: Pańskie obrazy to bardziej traktaty filozoficzne?

Wątpiący: Myślę, że bardziej opowieści o psychice ludzkiej i jego umyśle. Umysł działa w ramach pętli czasu. Trudno mu wyjść poza własny obręb. Ale kiedy odkryjesz, jak działa myśl, jak usprawiedliwia lub potępia, jak tworzy wyobrażenia ze swoim ulubionym „ego” na czele, możesz to zatrzymać. A wtedy jest szansa, że pojawi się cisza. To tak, jak z dobrem i złem. Gdyby były przeciwieństwami rozciągnięte na jednej linii, zawierałyby siebie nawzajem. Jak z walorem od bieli do czerni. Biel nigdy nie będzie czysta, ponieważ zawsze można zbrudzić ją odrobiną czerni. Dlatego, sądzę, że dobro musi być z innego porządku – niczym nieskażone. Bardzo ważne są oczywiście uczucia. To one porządkują wiele rzeczy. Miłość może wtedy czynić, co zechce. I o tym są te obrazy.

Tekst wprowadzający Mariusza Korbańskiego z kagalogu wystawy [3].